یادی از زنده یاد دکتر علی حریر چی شاعر گرانقدر و استاد دانشگاه متخلص به ( بینام )
استاد دکتر علی حریر چی شاعر گرانقدر ایران و مخصوصا آذربایجان یکی از اعضای اصلی انجمن ادبی فردوسی تبریز بود . وجود ایشان در انجمن مایه ی افتخار انجمن بود و با دقت تمام مسایل ادبی انجمن را پی گیری و اگر مشکلی بود بر طرف می کردند .
با وجود مشغله ی فراوان و سن بالا پیش از دیگران در جلسه حاظر بودند و به حق باید گفت بعد از استاد شهریار کمتر کسی در غزل به پای ایشان می رسد .
با وجود داشتن چنین اشعار نغز متاسفانه اثری از ایشان به جای نمانده است . و در گفتگویی که با فرزندان ایشان داشتیم قرار بر این گذاشتیم آثار پراکنده ی او را که در دست دوستان است جمع آوری کرده و به چاپ برسانیم .
آخرین اثر ایشان قطعه شعری است که به مناسبت بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی که به همت این انجمن بر پا شده بود در مورد شاهنامه سروده بودند ، خواندند ।این قطعه شعر اکنون در اختیار سرکار خانم امینی می باشد . استاد در سال 1386 بر اثر سانحه ی تصادف دار فانی را وداع گفته و در مقبره الشعرای تبریز در جوار دوست و یار همیشگی خود استاد شهریار آرمیدند . روحش شاد.
اینک غزلی زیبا از استاد:
نه همین تنگی این تنگ قفس می کشدم
که ز بس تنگ بود سینه ، نفس می کشدم
غمم این نیست که خونین دل و بشکسته پرم
غم مرغان گرفتار قفس می کشدم
نه سبکساری این قافله جان می کاهد
که گرانباری فریاد جرس می کشدم
غم به سرپنجگی عقل نینداخت سپر
بتر از دزد هیاهوی عسس می کشدم
فصل گل رفت خدارا می گلرنگ کجاست
تا ببوسم لب پیمانه هوس می کشدم
نازم آن ترک کماندار سهی بالا را
که به خون می کشدم بال و سپس می کشدم
موج توفنده ی اندیشه به دریا زدو گفت
گوهری روشنم و جلوه ی خس می کشدم
بر سر خوان شکر طوطی طبعم خاموش
وه چه خوش گفت که غوغای مگس می کشدم
با لبی دوخته از غم نزنم دم ( بینام )
که زبس می کندم زنده زبس می کشدم
................................
در عکس استاد را همراه استاد شهریار ملاحظه می فرمایید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر