شعر ی از استاد نظمی

شعری از استاد نظمی

هیچ طفلی ننهد پای به ویرانه ی ما

گوئیا بی خبرند از دل دیوانه ی ما

شب که رخسار تو از باده برافروخت چو شمع

سوخت در جلوه ی اول پر پروانه ی ما

گرچه عشق تو به کس فاش نکردیم ،ولی

کیست در شهر که او نشنود افسانه ی ما؟

خوب بسیار بود ، لیک به شیرین دهنی

هیچ جانانه چنین نیست که جانانه ی ما

نازم این حور پریزاده که با طلعت اوست

رشک فردوس برین خانه و کاشانه ی ما

امشب از وی دل ما شکوه فراوان دارد

به که در خواب شود ، نشنود افسانه ی ما

گفتم : آن کیست که از هر دوجهان بی خبر است ؟

گفت : (نظمی ) که بود عاشق و دیوانه ی ما